Let me be your eyes

Hier nog maar eens een liedjestekst. De eerste keer dat ik er zo één postte (neen, ik weet niet of dit de juiste spelling is, maar het lijkt me de meest logische), was het omdat die op een behoorlijk accurate manier uitdrukte wat ik eigenlijk wilde zeggen en dan moest ik daar zelf de moeite niet voor doen. De tweede keer was het omdat het gewoon zo'n prachtige tekst was en bovendien een waarheid als een koe. (Dit laatste is compleet absurd, want de tekst is intrinsiek surrealistisch, en toch geeft het hele lied bijzonder goed het gevoel weer dat het wil beschrijven.) De tekst die ik hier zal tonen, heeft het alletwee: hij drukt iets uit op een zeer accurate manier, versterkt door de muziek, die ik jammergenoeg niet kan weergeven, en hij is gewoon prachtig.

Maar eerst nog een woordje uitleg over The Velvet Underground. Dat is de groep. Een zestigerjaren cultgroep (ik las ergens: their cult "continued to mushroom through the years"), onbegrepen door het brede publiek, maar bewonderd door critici wereldwijd, vernieuwend maar vervuld van aloude invloeden, variërend van gregoriaans gezang tot ordinaire rock. Ik ben geen kenner, ik heb enkel een soort 'best of' die eens in een uitverkoop lag. Dé gekende cd is er één met de nog bekendere banaan van Andy Warhol op de cover, een man die aandeelhouder was in zowat alle cultgelinkte milieus toen, lijkt me. De cd die ik heb, gekregen in februari van dit jaar, bestaat uit twee cd's, maar ik ben nog steeds niet toe aan de tweede, gewoon omdat de muziek enorm veeleisend is, bewonderenswaardig, verachtelijk, verleidend en confronterend. De onderwerpen: drugs, drugs, drugs, SM, liefde op het laatste gezicht, drugs en vriendschap. En zondagmorgen. Echt, als je principeel tegen drugs bent en toch wil je eens de vervoering voelen die druggebruik zo aantrekkelijk maakt (in zekere zin ;-) ), luister dan eens naar 'Heroin' op maximum volume, liefst met een koptelefoon zodat gelijk welke ruis uitgesloten is, dat geeft je al een idee. "I don't know just where I'm goin, but I'm gonna try for the kingdom ... Heroin, be the death of me, it's my wife it's my life but I guess that I just don't know." Er zijn ook liedjes over zwart-blank vooroordelen, over femmes fatales ("Here she comes, you better watch your step") en over Chelsea girls die het lijk van hun stonede vriend verkopen voor meer drugs. De liedjes met de meest verachtelijke onderwerpen zijn gezongen met zo'n vettige, toononvaste stem, de andere liedjes met een hoog fluwelen stemmetje begeleid door lieflijke melodietjes en een zachte cimbaalbeat.

Over zo'n liedje gaat het hier. Het heet 'I'll be your mirror' en drukt naar mijn gevoel die tederheid naar iemand toe uit die zich bevindt tussen vriendschap en liefde. Het is gewoon zo'n mooi idee, een metafoor met mythische schoonheid. Het is, denk ik, wat ik wil proberen te geven aan bepaalde mensen rond me (of misschien, in Freudiaanse zin, waar ikzelf onbewust naar verlang, wie weet). Het beschrijft het niet op een volledige en ontegensprekelijke manier, maar eerder suggestief en individueel. Het liedje is in mijn hoofd blijven hangen sedert de eerste keer dat ik ernaar luisterde en zal er hoogstwaarschijnlijk nooit meer echt uit gaan. Daarom kon het niet ontbreken op deze blog.


I'll Be Your Mirror

I'll be your mirror
Reflect what you are, in case you don't know
I'll be the wind, the rain and the sunset
The light on your door to show that you're home
When you think the night has seen your mind
That inside you're twisted and unkind
Let me stand to show that you are blind
Please put down your hands
'Cause I see you
I find it hard to believe you don't know
The beauty you are
But if you don't, let me be your eyes
A hand in your darkness, so you won't be afraid
When you think the night has seen your mind
That inside you're twisted and unkind
Let me stand to show that you are blind
Please put down your hands
'Cause I see you
I'll be your mirror

Wie het eens wil horen, moet maar es langskomen.