Delight and vexation

Om een balans op te maken van wat mijn internationale ervaring is, zal ik af en toe enkele delights en vexations tegenover elkaar zetten. Deze worden kleine posts die vooral snel gemaakt zijn en bovendien een suggestie geven van het dagelijkse leven dat ik hier lijd.

- VEXATION -

Engelsen zijn vreselijke automobilisten. Ze rijden heel erg gevaarlijk, alsof ze 'king of the road' zijn. Gelukkig zijn er een paar veel betere verkeersregels om dat te compenseren. Lichten doen bvb: groen - oranje - rood - oranje - groen. Handig! Op de motorways rijden ze zo rechts mogelijk omdat dat in theorie sneller gaat, maar wat krijg je dan? Ik steek ze dan, mooi linksrijdend, voorbij! Een ander neveneffect van het 'King of the Road'-gedrag van de auto's is dat fietsers in Newcastle een rariteit zijn. En daarmee bedoel ik zowel dat ze zeldzaam zijn als dat ze er raar uitzien: ze hebben quasi allemaal een helm en allerlei reflecterende attributen aan zich. Eerst dacht ik dat dat verplicht was, aangezien elke fietser ze heeft, maar James vertelde me dat het puur uit veiligheidsoverwegingen is... Bovendien, ik heb hier nog maar 1 straat met deftig fietspad gezien in heel Newcastle. Maar dat zegt niets, want je moet dan ook het geluk hebben dat de auto’s niet massaal op het fietspad geparkeerd staan.

- DELIGHT -

Oxford! Voor wie Oxford al gezien heeft, behoeft dit geen uitleg, maar hier toch een impressie. Een oude stad, hoort u de hoge heldere tonen wandelend door die oude straten? De muze bezingt u haar kunst. Ziet u de schoonheid die zelden een stad u toont? U wandelt straat na straat langs colleges, wel 10, prachtig bewaard. Groots, maar zacht van kleur en van meesterlijke architectuur; ’t voelt als een dichter fluisterend in je oortje. U staat stil en luistert goed om ook de fijnste geluidjes te horen: de gargoyles. Ze lachen u uit, doen hun eigen ding, slaan u met bewondering, trekken zich uw blik niet aan. Ze zijn met honderden om u het leven zuur en zalig te maken, u in al hun bovennatuurlijkheid met uw voeten op de grond te houden. Zij zijn waarschijnlijk diegenen die de mensen uitlachen om hun dagelijkse beslommeringen. Laat ons meelachen en de wereld vastberaden tegemoet treden. Blackwell's: vijf winkels vol boeken in typisch Engels bookshop-interieur. Extra verrukking, doet u bijna geschenkjes kopen voor uw proffen. Ik heb alleszins de OED, Oxford English Dictionary, mee voor £6.

(Op de foto's zie je eerst een majestueus Oxfords college en dan de 'Brigde of Sighs'. Echt waar, de hele stad is in die stijl gebouwd!)

- VEXATION -

Last orders voor pubfood voor zeven uur. Dat wil zeggen dat je geen Engels eten meer kan krijgen in de stad na zeven uur. Tenzij dan in een ‘fish and chips’-bar. Dan maar naar de Italiaan. Twee personen, meneer (Els en ik). Er is nogal veel ruis in het restaurant en dus steek ik als verklarend gebaar mijn wijs- en middelvinger omhoog met de rug van mijn hand naar de ober. Oei, schrikt die. Hij raadt me aan in het vervolg ‘peace’ te tonen, met de rug van mijn hand naar mezelf dus. Nu herinner ik het me, dat eerste gebaar is hetzelfde als je middelvinger opsteken bij ons. Engelsen zijn goede boogschutters en in oorlog werden ze als krijgsgevangenen eerst die twee vingers afgekapt omdat die het hoogstnoodzakelijkst zijn in archery. Sindsdien was het tonen van die twee vingers als aanduiden van “Kijk maar, ik heb ze nog en jij kan lekker naar de maan lopen” of iets in die aard. Zo dus.
(Dit is geen vexation op zich maar gewoon een leuke anecdote)

- DELIGHT -

Bob Trollope is een pub vlakbij de Tyneside. Heel gezellig, met het toilet ergens in een steegje ernaast, gedeeld met andere pubs. De eerste dinsdag van mijn verblijf hier, hield de vice chancellor van de unief een receptie voor internationale studenten. Ik erheen met Soline, die ik net ontmoet had, en haar Egyptische flatmate Ahmed. Gratis internationaal buffet: lekker! Daar ontmoetten we Sam, een Belgische Libanees en we gaan iets drinken in Bob Trollope (cider, bier is hier ofwel Brits ofwel Duits en sowieso duur, dan maar vier maand cider vanaf nu. Er is de droge Strongbow cider en de zoete Woodpecker cider. Ik verkies die laatste. Lekker!).
We voerden een vreselijk boeiend gesprek over identiteit, politiek in het middenoosten, Adam en Eva (Ahmed verwerpt evolutietheorie en ziet echt geen andere oplossing dan een soort oervader en –moeder), Belgie en zoveel meer. Dit is intussen al heel lang geleden, maar het heeft toen zo’n indruk gemaakt op mij dat ik er toch nog iets kleins over wou schrijven. Nu ik hier al de volle twee maand ben, kan ik wel zeggen dat dit enkel het begin was van een van de mooiste dingen die Erasmus mij te bieden heeft. Ik heb intussen al heel erg veel geleerd over de betekenis van identiteit, over talen en dialecten, over stereotypen en karakteristieken en meer van die dingen die Erasmusstudenten onderscheiden en binden.