Afscheidsfeestje

Waarde landgenoten

Zoals u weet, zullen wij binnenkort voor een paar maand het land verlaten. Vele herinneringen zijn al netjes ingepakt om mee te reizen naar Nederland/Engeland, maar nog één mooie herinnering ontbreekt, namelijk die aan een feestelijk bijeenkomen om ons vertrek te bejammeren en bejubelen. Gelukkig zal die herinnering niet lang uitblijven. 21 augustus wordt namelijk de dag waarop ze zal ontstaan.

Met andere woorden, jullie zijn allemaal uitgenodigd om op maandag 21 augustus zo rond 19u te komen om een glaasje te heffen op ons vertrek, een babbeltje te slaan en misschien een dansje te wagen in het 313de huis in de Heiveldstraat te Sint-Amandsberg.

Daar geraken is niet zo moeilijk: bussen 17, 18, 76 en 77 staan voor je klaar. Als je met de trein arriveert in Gent Dampoort, kun je daar ook één van deze bussen nemen die je dan een vijftal minuutjes later afzet aan halte Koerspleinstraat (17 en 18) of Everstraat (76 en 77). Met de auto neem je de vierde lichten rechts van als je door de Dampoort bent. We zijn ook makkelijk te bereiken via E’s 17 en 40 en R 4, maar mail gerust met al je vragen. Als je niet meer naar huis geraakt, is er plaats in de tent om je een bedje op te maken.

Kun je alsjeblief één dezer laten weten of je

1. dit mailtje gelezen hebt (als je vrijdag nog niet teruggemaild hebt, proberen we je op een andere manier te bereiken, zodat we je niet onnodig moeten missen);

2. al dan niet kan komen, graag voor zondag as.

Dit nog even op een rijtje:

Jolien: 09.228.22.78 en 0498.80.21.52, joliendv@hotmail.com
Pieter: 09.356.98.18 en 0485.93.65.38, dumnorix@skynet.be

Hopelijk kunnen jullie er met zoveel mogelijk zijn,

Tot dan!

Pieter en Jolien

De bedoeling van ons feestje was om zoveel mogelijk dierbaren nog eens te zien en ook met hen allemaal nog eens te praten. Dus receptie/walking dinnerstijl was wat we wilden. Wat dinner betreft, hadden Pieter en ik een aantal zowel typisch Nederlandse als Engelse lekkernijen voorzien. Allemaal zelf gemaakt, behalve dan de bitterballen (het papier was net opgehaald, dus was er niet genoeg karton meer om vijftig bitterballen van te rollen... ). Naast dezen waren er, van Nederland, ook Edam in blokjes en aardappelkoekjes en van Engeland shortbread, carrotcake en punch. De foto's geven een impressie van de sfeer. Ik vond het heel erg leuk, die buffetsfeer. Ik bedoel, eens babbelen met de ene en dan weer naar de andere en dan naar nog een andere. Het was op zijn minst een onderdompeling in onze vertrouwde leefwereld. Want het is in feite die die we op Erasmus missen. We komen terecht in een andere leefwereld die ook de onze is, maar nog niet vertrouwd. Ik kan me dan ook geen efficiënter afscheidsgebeuren voorstellen. Ik vertelde jullie op dat moment ongeveer dat dit afscheid zowel een triest als een vrolijk gebeuren was en zelfs eerder dat laatste. Laat ons dus niet treuren om het afscheid, maar in de plaats alvast popelen om nu eindelijk te vertrekken. Dankzij skype, e-mail, google talk en de goeie ouwe post zullen jullie namelijk nooit ver weg zijn. Laat ons dit blije bericht bekronen met de kadootjes! Jullie zijn heel erg bedankt voor de mooie dingetjes. Ikzelf heb een paar dingen mee naar Engeland genomen, anderen om veiligheidsredenen thuisgelaten. Na de punch en de pakjes werden een paar stoelen aan de kant geschoven om plaats te maken voor een dansje. Directe aanleiding was de eerder verrassende komst van, wat ik vrij mag noemen, één van de beste Boombaldanspartners voorhanden, Dennis. Intussen steeg de dorstigheid bij velen zonder dat de gastvrouw, ik geef toe, dat goed doorhad. Gelukkig waren daar de twee dienstertjes (mijn babysitdochtertje Yutta en haar vriendin Lisa) die welwillend doppen begonnen afschroeven om de dorstigen te laven. Dankjewel intussen aan deze twee hulpzaampjes!
En zo ging de gezelligheid nog een hele tijd door. Als bijna iedereen intussen thuis de bedstee had opgezocht werd het tijd voor de opkuis die bijzonder vlot verliep dankzij de hulp van de helpenden. Alweer een dankjewel! Er bleef nu nog juist wat tijd over om rustig uit te bollen met een glaasje wijn, een kaarsje en een slaapwekkende zetel. Laat ons gaan slapen, Pieter, zodat de mensen naar huis kunnen gaan. Doodmoe, maar tegelijk weer vol energie en vervuld van dat laatste stukje emotionele bagage dat we nog nodig hadden, namelijk de herinnering aan het afscheid, kropen we tussen de dekens, tevreden!

My Heroics Part II

Mijn heroïsche aard kent geen grenzen. Zo heb ik het gepresteerd om drie keer ongeveer dezelfde post te doen. Daarna echter heb ik na - ik kan het u verzekeren - een lange zoektocht met veel te verslane draken, ontdekt hoe ik mijn vorige posts kan editen. Zo hou ik deze blog tenminste netjes.
Ook het cinema-avontuur is heroïsche proporties gaan aannemen. Ik was vanavond namelijk heel mooi op tijd (zeven uur) aan de Haymarket maar mijn compagnons kwamen maar niet aan zodat ik daar bijna een uur staan draaien heb (letterlijk want Haymarket is een rond gebouw waarrond ik dus rondjes gelopen heb) twijfelend aan zowel uur als plaats van de afspraak. Ik ben dan maar naar huis teruggekeerd om die mail nog eens na te kijken en wat blijkt ik had toch gelijk. Nu ja, misschien zijn mijn nieuwe vriendjes mij al beu. Ik weet het niet. Ik zal het jullie nog laten weten in wat waarschijnlijk My Heroics Part III wordt.

Heroic History of England's Bravest Citizen

Dag beste blogbezoeker

Misschien zou ik u liever zeggen dat mijn computer ontploft was doordat ik probeerde hem het precieze uur te doen berekenen waarop iemand die vandaag gelanceerd zou worden naar Pluto zou terug op Aarde landen na op Pluto de planeet dwars doorboord te hebben met een black&dekker van 80 000 watt met een boor diameter 15m. Daarna heb ik mijn huisje hier in Newcastle op heroïsche wijze van de verbrandingsdood gered en mijn twee huisgenoten gereanimeerd waarop een zevendaagse festiviteitenreeks volgde die mij op zijn minst drie medailles opleverde en de erkenning van moedigste (tijdelijke) onderdaan van Hare Majesteit de Koninging van de UK. Echter, ik was mijn passwoord zowel als mijn log-innaam voor blogspot vergeten en na wat gevis heb ik die kunnen terugvinden. Zover mijn heroïsche relaas.
Ik zal u de komende dagen dus verblijden met verschillende digitaal vastgelegde indrukken uit Newcastle, maar nu ga ik eten en richting cinema met een Française, een Egyptenaar en een Libanese Waal.

Ik verheug u met een groet (en een dikke knuffel voor de vrienden!)
Jolien

Heyhey

Goeiedag aan allen die deze blog bezoeken

Aangezien andere welbekende webspaces voor sommige bezoekers soms problemen in de maak hebben, besloot ik deze, een nieuwe webblog aan te maken bij wat door enkele kenners de beste genoemd wordt.
Tot nu toe is dit mij al heel goed bevallen, moet ik zeggen.

Hier zal ik dus een paar nieuwtjes posten die mijn dagelijkse bestaan kleuren. Vooral tijdens de periode dat ik in Newcastle studeer en hopelijk ook andere leuke dingen doe, zal dit mijn belangrijkste medium zijn om de wijde wereld (jullie dus) mijn bestaan niet te laten vergeten.
Ik hoop nog juist dat ik kan uitvissen of en hoe ik foto's op deze blog kan posten.

Als ik even herlees wat ik al schreef, merk ik dat alles in een redelijk droge, zakelijke stijl staat "vermeld" (een treffender woord vind ik niet). Dit ligt niet aan mijn intrinsieke droog- en zakelijkheid, neen, eerder aan het late uur waarop ik dit typ. Dus ik stel voor dat ik nu maar mijn bedje opzoek en hopelijk als ik morgen opsta niet vergeet dat ik deze nieuwe blog heb aangemaakt. Dat zullen we dan nog wel zien.

Slaap zacht
Tot binnenkort op deze space
Knuffels voor hen die er één willen
Jolien