Zonder einde - anderhalf jaar geleden

Het wordt licht, maar ik heb nog niet geslapen. De sluimerende onwaarschijnlijkheid van dit idee wordt aangesterkt door een duidelijk ochtendgevoel: de dag is net begonnen en ik zit, vol goeie moed, aan mijn bureautje. Weer een stukje af. Ik stuur een mailtje naar huis: "kunnen jullie hier nog even naar kijken?" Nu moet ik er even uit of het zal niet meer lukken. Ik trek een lange broek aan, neem sleutels en wat geld en zet er de pas in richting bakker. De bakkerin is nog wakkerder dan ik. "Wat heeft u al van kleine broodjes? Oh, en een boterkoek met rozijnen, alstublief." De boterkoek is niet meer warm, ook niet zo lekker, maar hij vult voorlopig mijn verwaarloosde maag. Dat zal helpen. Een trui komt toch van pas op dit vroege uur. Op kot aangekomen, voel ik de doefe warmte van de vorige dag nog in de gang rondhangen. Gelukkig heb ik mijn raam opengezet; de muggen zouden nu toch niet meer naar het felle licht van mijn bureaulamp komen. Even naar toilet. Klip-klep-klap, klip-klep-klap, gaan mijn slippers. Ik hoop dat ik niemand wakker maak. Om vier uur stond op het einde van de gang nog een kersvers koppeltje na te genieten van hun eerste kus. Ze zijn weg. Gaan slapen. Ik trek mijn kleren uit die muf waren beginnen ruiken van het werkzweet. Nog een paar stretch-oefeningetjes omdat mama zegt dat dat goed doet. Verse kleren, nieuwe moed. Daar gaan we weer. Vast de waterkoker aanzetten, want zonder dubbelgedoseerde zwarte thee zou het ondanks alles toch weer niet lukken. Dat weet ik niet zeker, maar ik durf geen risico's nemen. Het gaat beter dan verwacht. Dit wordt goed. Maar het is nog niet het laatste. Binnenkort zal iedereen weer online komen, na een lange nachtrust. Maar voor mij is gisteren nog steeds niet afgelopen. Mijn dag duurt tot vijf uur vanavond.
Een uur of twee later en ik heb echt bijna gedaan. Nog eens twee uur en we moeten er door zijn.