OBEY in the Baltic

The Baltic is the Newcastle Centre for Contemporary Art, situated on the other side of the Millennium Bridge, in Gateshead. To visit the Baltic is a must for anyone who spends some time in Newcastle, even if it's only five minutes! My favourite piece in the Baltic for the moment is the staircase: screens all over the length of the hall each show the face of a person singing songs of John Lennon's first album Plastic Ono Band. So you get the impression that you are listening to a choir. The fascinating thing is that if you lean closely to one of the screens, you hear that particular person closer in your ear. Each of the singers is casually dressed and has his or her own style. For instance, there is one singer who really looks very confused all the time, not quite singing in the rythm. In between the songs, the singers drink from their water bottle, cough, sigh or whistle. Moreover, there is the Mona Lisa-effect: no matter where you go, all of the singers seem to stare at you! And their stare is not just an empty, hollow one, no, they really seem to interact with you. The volume is quite high what increases the appaling, awe-inspiring effect! Wandering in between those singers for fully twenty minutes (which was way too short) will forever be an unforgetable experience for me. The concept is a creation of Candice Breitz. And really, if travelling would be quicker and cheaper still, I would oblige you all to come to Newcastle just to experience this wonderful concept.
While you would then be here, I would show you also my favorite piece before I discovered Breitz. OBEY has been fully explained on obeygiant and I strongly advice you to have a look at it! To give you an inkling of the feeling you get when admiring the piece in the Baltic, I have typed out the text on the POSTER which is part of the concept. On the poster (thanks for the picture, Els) you can see a face, the default OBEY-face, and 'OBEY' written underneath.

This is a POSTER graphic. This writing is the DESIGN upon the POSTER.
The DESIGN is used to help SELL the POSTER. We hope to draw your
attetion (sic) to it and encourage you to look at it. When you have done
that maybe you’ll be persuaded to buy the POSTER, in this case an OBEY
POSTER. Then we want you to hang it. The idea being that the more of
you that hang this, the more other people will see it, and the more
others will be indoctrinated by our propaganda, adding steam to the
already vicious momentum of the OBEY juggernaut toward ultimate world
domination. This can be a symbiotic relationship with OBEY because
hanging a clever, or at least “conceptual” POSTER design can make one
feel superior, a feeling which can also lead to PLEASURE. A good POSTER
DESIGN will attract more buyers and give more pleasure. Therefore,
buying a POSTER creates pleasure. When feeling depressed, do not
forget this. OBEY is most known for creating eye-catching pictures.
This writing is trying to pull you in much like an eye-catching pic-
ture. It is designed to get you to READ IT. This is called luring the
VICTIM, and you are the VICTIM. But VICTIM of what? You have an in-
quisitive nature and discriminating intellect, so you want information
but you will not be manipulated by subversive sales tactics. But you
are a mover and shaker who’s time should not be wasted on gimmicks, so
you should STOP READING NOW! because all we are attempting to do is to
get you to read on. Yet this is a DOUBLE BIND because if you indeed
stop you’ll be doing what we tell you, and if you read on you’ll be
doing what we wanted all along. And the more you read on, the more
you’re falling for this simple design device of telling you exactly
how a good commercial design works. But, you have a free mind so you
can decide for yourself. Exercise your free will. Psychological ploys…
they’re TRICKS and this is the worst TRICK of all since it’s describ-
ing the TRICK whilst trying to TRICK you, and if you’ve read this far
then you’re TRICKED but you wouldn’t have known this unless you’ve
read this far. At least we’re telling you directly instead of seducing
you with a beautiful or haunting visual that may never tell you. We’re
letting you know that you ought to buy this POSTER because in essence
it’s a PRODUCT and PODUCTS are to be consumed and you are a consumer
and this is a good PRODUCT. and good products make you superior, and
superiority brings you pleasure. We could have written the company’s
name in special lettering so that it stood out and you’d see it before
you’d read any of this writing and possibly have bought it anyway.
What we are really suggesting is that you are FOOLISH to buy or not
buy a POSTER merely for the pretty picture. This is a con because
if you agree then you’ll probably like this writing – which is the
POSTER design. Reflexivity ought not to be so ironic and paradoxical,
but life is not always simple. Things are not always what they seem
or sometimes they are even more of what they seem, or land somewhere
in between,or both, or neither. But… we’re just warning you of all
that. A con is a con. A good POSTER design could be considered as one
that gets you to buy the POSTER, but that never actually happens to YOU
because YOU know it’s just a design for the POSTER, and a con. And this
is the POSTER. A POSTER that is evidence of an awareness of, or a sus-
ceptibility to, CONSPICUOUS CONSUMPTION. A product of OBEY… repeat.

(for the reference of this text, I refer to the website)

Delight and vexation

Om een balans op te maken van wat mijn internationale ervaring is, zal ik af en toe enkele delights en vexations tegenover elkaar zetten. Deze worden kleine posts die vooral snel gemaakt zijn en bovendien een suggestie geven van het dagelijkse leven dat ik hier lijd.

- VEXATION -

Engelsen zijn vreselijke automobilisten. Ze rijden heel erg gevaarlijk, alsof ze 'king of the road' zijn. Gelukkig zijn er een paar veel betere verkeersregels om dat te compenseren. Lichten doen bvb: groen - oranje - rood - oranje - groen. Handig! Op de motorways rijden ze zo rechts mogelijk omdat dat in theorie sneller gaat, maar wat krijg je dan? Ik steek ze dan, mooi linksrijdend, voorbij! Een ander neveneffect van het 'King of the Road'-gedrag van de auto's is dat fietsers in Newcastle een rariteit zijn. En daarmee bedoel ik zowel dat ze zeldzaam zijn als dat ze er raar uitzien: ze hebben quasi allemaal een helm en allerlei reflecterende attributen aan zich. Eerst dacht ik dat dat verplicht was, aangezien elke fietser ze heeft, maar James vertelde me dat het puur uit veiligheidsoverwegingen is... Bovendien, ik heb hier nog maar 1 straat met deftig fietspad gezien in heel Newcastle. Maar dat zegt niets, want je moet dan ook het geluk hebben dat de auto’s niet massaal op het fietspad geparkeerd staan.

- DELIGHT -

Oxford! Voor wie Oxford al gezien heeft, behoeft dit geen uitleg, maar hier toch een impressie. Een oude stad, hoort u de hoge heldere tonen wandelend door die oude straten? De muze bezingt u haar kunst. Ziet u de schoonheid die zelden een stad u toont? U wandelt straat na straat langs colleges, wel 10, prachtig bewaard. Groots, maar zacht van kleur en van meesterlijke architectuur; ’t voelt als een dichter fluisterend in je oortje. U staat stil en luistert goed om ook de fijnste geluidjes te horen: de gargoyles. Ze lachen u uit, doen hun eigen ding, slaan u met bewondering, trekken zich uw blik niet aan. Ze zijn met honderden om u het leven zuur en zalig te maken, u in al hun bovennatuurlijkheid met uw voeten op de grond te houden. Zij zijn waarschijnlijk diegenen die de mensen uitlachen om hun dagelijkse beslommeringen. Laat ons meelachen en de wereld vastberaden tegemoet treden. Blackwell's: vijf winkels vol boeken in typisch Engels bookshop-interieur. Extra verrukking, doet u bijna geschenkjes kopen voor uw proffen. Ik heb alleszins de OED, Oxford English Dictionary, mee voor £6.

(Op de foto's zie je eerst een majestueus Oxfords college en dan de 'Brigde of Sighs'. Echt waar, de hele stad is in die stijl gebouwd!)

- VEXATION -

Last orders voor pubfood voor zeven uur. Dat wil zeggen dat je geen Engels eten meer kan krijgen in de stad na zeven uur. Tenzij dan in een ‘fish and chips’-bar. Dan maar naar de Italiaan. Twee personen, meneer (Els en ik). Er is nogal veel ruis in het restaurant en dus steek ik als verklarend gebaar mijn wijs- en middelvinger omhoog met de rug van mijn hand naar de ober. Oei, schrikt die. Hij raadt me aan in het vervolg ‘peace’ te tonen, met de rug van mijn hand naar mezelf dus. Nu herinner ik het me, dat eerste gebaar is hetzelfde als je middelvinger opsteken bij ons. Engelsen zijn goede boogschutters en in oorlog werden ze als krijgsgevangenen eerst die twee vingers afgekapt omdat die het hoogstnoodzakelijkst zijn in archery. Sindsdien was het tonen van die twee vingers als aanduiden van “Kijk maar, ik heb ze nog en jij kan lekker naar de maan lopen” of iets in die aard. Zo dus.
(Dit is geen vexation op zich maar gewoon een leuke anecdote)

- DELIGHT -

Bob Trollope is een pub vlakbij de Tyneside. Heel gezellig, met het toilet ergens in een steegje ernaast, gedeeld met andere pubs. De eerste dinsdag van mijn verblijf hier, hield de vice chancellor van de unief een receptie voor internationale studenten. Ik erheen met Soline, die ik net ontmoet had, en haar Egyptische flatmate Ahmed. Gratis internationaal buffet: lekker! Daar ontmoetten we Sam, een Belgische Libanees en we gaan iets drinken in Bob Trollope (cider, bier is hier ofwel Brits ofwel Duits en sowieso duur, dan maar vier maand cider vanaf nu. Er is de droge Strongbow cider en de zoete Woodpecker cider. Ik verkies die laatste. Lekker!).
We voerden een vreselijk boeiend gesprek over identiteit, politiek in het middenoosten, Adam en Eva (Ahmed verwerpt evolutietheorie en ziet echt geen andere oplossing dan een soort oervader en –moeder), Belgie en zoveel meer. Dit is intussen al heel lang geleden, maar het heeft toen zo’n indruk gemaakt op mij dat ik er toch nog iets kleins over wou schrijven. Nu ik hier al de volle twee maand ben, kan ik wel zeggen dat dit enkel het begin was van een van de mooiste dingen die Erasmus mij te bieden heeft. Ik heb intussen al heel erg veel geleerd over de betekenis van identiteit, over talen en dialecten, over stereotypen en karakteristieken en meer van die dingen die Erasmusstudenten onderscheiden en binden.

sea-swimming in Tynemouth

Josefine had challenged me. "I want you to go swimming in the sea in the winter. Take pictures. I want to see it." Something like that. Well, thought I, why not? Let's go. Ian had already consented that he would come with me. Soline said she would come too, Ahmed was also looking forward to it and I knew Joshi would be mad enough to go with me.
We set off on November 29, a sunny Sunday: Soline, Sam, Emmanuel, Ian, Joshi and me. Ahmed had a visitor and couldn't come. In the end, Soline seemed not to have been serious when she said she would come too and not to have believed us crazy enough to be serious. So it would only be Joshi, Ian and me. Ok, no problem. Changing on the beach was a bit difficult, but we managed and guess what! Cold? Not at all! There were quite many waves that made us wet even before we realised that the water was cold indeed. By the time Ian was actually in the water, Joshi and me were already swimming! How well that felt. About five strokes was more than enough. Come on, Ian, it's not too bad! Although he didn't swim he was nearly as wet as we were, simply because of the waves. Let's do another five strokes and go out again.
Coming out of the water was, as you can see on the picture, one of the nicest experiences of my life! We weren't cold at all, for the water had been so cold that the air felt quite warm (although Soline was warming herself up with my towel on top of her coat and Sam and Emmanuel stood quivering likewise). Helena, my landlady, worrying about me a bit (although I see no reason for that) had urged me to take hot chocolate and sweet biscuits with me. What a great idea that was. Joshi and me enjoyed the cookies and hot chocolate endlessly.
Getting dry and dressed on the beach was in fact the biggest challenge, but, after half an hour, we managed. This was now my account of our winter (not quite, but surely cold enough) sea-swimming.

(I am sorry for the rather dry tone of my account, but i'm getting a bit frustrated about this post: for some reason I cannot upload any images. They were sent to my by email and I copy their URL address in 'Beta Blogger Upload Images' and what he gives is only a square with a little square with a cross inside... GRR! Jonas, maybe you can help me??)

Marie Antoinette

Marie Antoinette
Dir. Sofia Coppola. USA 2006. 2hrs 3mins.

BBFC Classification advice: Contains moderate sex.

A sumptuous retelling of the life of the notorious teenage French Queen from one of the world’s hippest directors. Sofia Coppola’s third feature is a ravishing feast for the senses portraying the naïve teenager who was entirely unprepared to take her place in the turbulent history of 18th-century France. Coppola cuts the film to a blistering pop soundtrack featuring New Order, Bow Wow Wow and Siouxie and the Banshees.

(Aankondiging op de website van de Tyneside Cinema)

Deze film zag ik in de Tyneside cinema vorige week donderdag. Voor £2.75 kan ik hier naar deze alternatieve cinema! Als dat niet plezant is. (Maar natuurlijk kon het gewoon zo mooi niet zijn. Over zo'n twee weken verhuist de cinema namelijk tijdelijk naar een stadje aan de overkant van de Tyne (redelijk ver weg dus) omwille van verbouwingswerken. En toch wil ik blijven gaan!)

Heeft iemand van jullie deze film al gezien? Ik denk dat de meesten onder jullie wild enthousiast worden als ik vertel dat het de derde film is van Sophia Coppola die ook Lost In Translation maakte. Haar eerste film heette The Virgin Suicides en wordt door een Griekse filmkenner en tevens internationaal student aan Newcastle omschreven als een van de vreselijkste films die hij ooit zag. 't Gaat over een groep zussen die hun leventje lijden en op het einde van de film zich gezamelijk verstikken met gas. "Niet mijn ding" dacht ik meteen. Maar de Griek, let's give him a name, Spiros, was dan wel weer gevallen voor Lost In Translation en keek in blije verwachting uit naar Marie Antoinette.

Een beetje nerveus gingen wij dus naar de cinema. Temeer omdat ons uurschema een beetje overhoop gehaald was door het uitlopen van alweer een gratis maal voor internationale studenten door een of andere weldadige christelijke groepering. (Het eten was wel heel lekker!) Net op tijd voor de film, maar jammer genoeg waren de lichten in de zaal al uit waardoor we niet meer konden genieten van de befaamde schoonheid van de zaal The Classic (die binnenkort dus herbouwd wordt).

En zal ik nu maar eens (althans kort) zeggen wat ik ervan vond? Wel, Sophia Coppola is gewoon 'not my piece of cake', denk ik. Ik weet niet wat ze beoogde met de film: een realistisch beeld geven van hoe het Marie Antoinette nu echt verging, een moderne blik werpen op het gebeurde, gewoon een mooi kunstwerk maken... ? Misschien moest het een mix worden van allerlei objectieven. Daar is ze dan toch in geslaagd! Het werd een inconsequente mix van 18de eeuwse en moderne elementen, van tiener en volwassene in het karakter van Marie Antoinette, van feit en fictie. Wat ik de film wel wil nageven is de mooie vormgeving: het spectrum van pastelkleuren en het statige camerawerk brachten een soort van rust in de anders heel levendige, nogal wilde film.

Zelfs al moest het gewoon een 'piece of art' worden, dan nog leek het eerder een studie dan een afgewerkt werk, een aanloop, een voorlopige samenzetting van leuke ideetjes. Dat gevoel heb ik eigenlijk ook over Lost In Translation: plaats dat leuke verhaaltje in een kader van meer leuke verhaaltjes of gebruik het als subplot in een groter verhaal, zoals Shakespeare het zou doen. In zijn Much Ado About Nothing is wat er gebeurt tussen de twee hoofdpersonages slechts een subplot in een ander verhaal dat veel gecompliceerder is. En toch is dat subplot waar het eigenlijk om gaat. En die geniale constructie maakt het juist zo mooi!

Misschien kan ik afsluiten met deze positieve noot. Als Sophia Coppola doorgaat met films maken wordt haar werk later misschien ingedeeld volgens haar 'vroege periode' en haar 'late/hoge periode' en eventueel een soort aftermath. Dan zal ik hopelijk kunnen zeggen dat ik meer favoriet ben van haar tweede periode. Want ik kijk daar alvast naar uit!

The Queen

The Queen (12A)
Dir. Stephen Frears. UK 2006. 1hr 43mins.

BBFC Classification advice: Contains a single use of strong language.

Don’t miss Helen Mirren’s amazing and revealing portrayal of Queen Elizabeth II in turmoil during the days immediately after the death of Princess Diana. When news of the accident breaks the Queen retreats behind the walls of Balmoral Castle, unable to comprehend the public response to the tragedy.
For the newly elected Tony Blair (a brilliant Michael Sheen), the people’s need for reassurance from their monarch is obvious, and as the outpouring of emotion grows stronger, he must find a way to reconnect the Queen with her people...

(Aankondiging op de website van de Tyneside Cinema in Pilgrim Street, Newcastle)

Na de dood van prinses Diana gaf koningin Elizabeth (in de film) geen enkele publieke reactie, ze wou de begrafenis in beperkte kring houden en de jongens (William en Harry) beschermen van elke blootstelling aan de pers. Onmiddellijk stonden de kranten vol beschuldigingen van harteloosheid en egocentrisme. De koningin zelf echter zag het anders. Ten eerste was Diana nu niet echt de meest geliefde persoon aan het Britse hof. Ze had veel te veel aandacht naar zich toegetrokken waardoor ze quasi populairder was dan de koningin, ze had de sereniteit die de koninklijke familie kenmerkte geschonden door openlijk over zichzelf en haar zoons te praten en haar relatie met Dodi Al-Fayed niet onder stoelen en banken te steken. Ze had met haar eigen stralende persoon een schaduw geworpen over Buckingham. De dood van de prinses werd door het koninklijk echtpaar betreurd vooral omwille van de kleinzoons maar tegelijk was het een soort opluchting. Ze zouden nu niet langer constant uitgedaagd worden door haar. Ten tweede gedroeg het Briste hof zich van oudsher zeer waardig en bijna stoicijns. De koningin besloot dan ook het verdriet in afzondering te verwerken, sereen, christelijk, in stilzwijgen. Ze dacht dat het Britse publiek dat zou begrijpen, maar zo'n houding paste niet in het levensverhaal van die frivole, ge-engageerde, enorm geliefde prinses. Het publiek wilde openbare rouw, vlaggen halfstok, een grootse begrafenis, een schreiende koningin.
Tony Blair was net verkozen als nieuwe eerste minister. Hij was zodoende tussenpersoon tussen de koningin en haar regering enerzijds en de koningin en het Britse volk anderzijds. De taak viel nu op hem om al deze partijen weer te verzoenen. Hij kon zich eerst zelf niet verzoenen met de houding van de koningin en bestookte haar met telefoontjes die vroegen om meer openheid naar het publiek toe. Maar na verloop van tijd begon hij in te zien dat de koningin al niet meer van de jongste was (ze was 71 toen) en waarschijnlijk het moderne publiek niet zo goed meer kon begrijpen. Hij herwon zijn respect voor haar en accepteerde haar serene houding. Hij verdedigde haar bij de pers en het publiek. Uiteindelijk zorgde hij ervoor dat er een soort compromis kwam. De koningin kon met zijn hulp meer begrip opbrengen voor de houding van het publiek. Na een week van stilzwijgen kon Tony Blair haar ertoe brengen zich te tonen aan het publiek, een korte toespraak te houden en ook de jongens te tonen.
Twee positieve bevindingen wil ik neerschrijven over deze film.
Ten eerste is het heel interessant een kijkje te nemen achter de schermen in Buckingham en Balmoral. Wat is de taak van de koningin, wat is haar relatie met de eerste minister, hoe brengt ze haar dagen door, welke mentaliteit leeft er in de paleizen? Alles kwam alleszins heel realistisch over en ik had niet de indruk dat het paleisleven in een andere wereld plaatsvindt.
Ten tweede werd er een heel goed beeld geschept van wat er eigenlijk plaatsvond tussen Tony Blair, de koningin en het volk. Geen enkele partij wordt falicant beschuldigd dan wel opgehemeld. Neen, er is een enorm respect voor de reactie van het volk (zo is het nu eenmaal dus houden we er best rekening mee), voor de tweestrijd van Tony Blair (hij moet natuurlijk het volk gunstig stemmen om politieke redenen, maar stelt zich ook in zijn waardigheid, schijnbaar onbeinvloed) en voor de houding van de koningin. De film liet mij achter met een gevoel van bewondering voor zowel de koningin als Tony Blair. Beide hebben een volwassen houding aangenomen die volledig de hunne was en tegelijk hebben ze zich aangepast aan wat "de maatschappij" verwachtte, op een waardige manier.
De vorm van de film zelf paste volledig bij de inhoud. Geen excessen, geen publiekstrekkende casting of subplot, geen overdreven gebruik van emotie-opwekkende, spanningstimulerende of leegtesopvullende muziek, gewoon een heel sereen en 'decent' beeld van een delicate zaak die zodoende als bevestiging van ultieme verzoening kan dienen.
De film is zeker een aanrader voor wie geinteresseerd is in Engeland en wat bij de Engelsen leeft. Heel Brits is het wel, dus verwacht geen geestesverbredend effect, maar eerder een UK-gecentreerde prent.